متن ِ نقايض

نقایض الخیّامیّه

و

سایر الهزلیّات

میتیلات

نقایض الخیّامیّه

( شوخی با خیّام ِ نشابور )

نمایه

پیشانه......................................................................................
پیشکش..................................................................................
متن ِ نقایض.............................................................................
تعلیقات :
اصل ِ ترانه ها ..............................................................
نسخه بدل ها و توضیحات ..........................................
استدراکات ..................................................................
واژه نامه ی ِ تعلیقات ..................................................
تعلیقه : هزّالان ِ ادب ِ پارسی ...................................................
نمایه ی ِ مصرع ِ نخست ِ نقایض ..............................................
تاریخ ِ نقایض ............................................................................

سایر الهزلیّات
پیشانه ..........................................................................
متن ...............................................................................
تعلیقات ........................................................................

انجامه ی ِ مصنّف و کاتب ..........................................................
نمایه ی ِ منابع و مراجع و مآخذ ................................................

پيشانه

کون و کُس ِ تر، نقایض ِ خیّامی
شخ همچو ذکر، نقایض ِ خیّامی
با کام ِ چو زهر، گفته ام از دل و جان
شیرین چو شکر، نقایض ِ خیّامی !






« نقایض الخیّامیّه » را پیشکش می کنم به :
هزّالان ِ ادب ِ پارسی ؛
منجیک ِ ترمذی
حکّاک ِ مرغزی
طیّان ِ ژاژخا
بندار ِ رازی
لبیبی
کافرک ِ غزنوی
سوزنی سمرقندی
مَهسِتی گنجوی
انوری ابیوردی شمس ِ طبسی
عبید ِ زاکانی
جهان خاتون
فوقی یزدی
شفایی اصفهانی
یغما جندقی
ایرج میرزا
و ...
(میتیلات)





( 1 )
کیرم پدر ِ تمام ِ عالم بوده ست
حتّی پدر ِ مسیح ِ مریم بوده ست
تو جاکش ِ خرْگُمان چه می پنداری؟!
عالم ز چُلاب ِ بنده یک نم بوده ست !

( 2 )
ای بر سر ِ کیر ِ من سواری کرده
شخْ درد ِ مرا هزار یاری کرده
دیشب ، همه شب ، به یاد ِ کونت ، خرزه
هی خفته وُ برخاسته ؛ زاری کرده !

( 3 )
ای کون و کُسَت ز کیر ِ من صد پاره
شخ ْدرد ِ مرا چرا نکردی چاره
کاینک شده کیر در میان ِ تف و کف
بر یاد ِ کُس و کون ِ جهان آواره !

( 4 )
یک بوسه ز کُس به کیر از دور فرست
یک جرعه شراب ِ مست ِ مخمور فرست
ای آب ِ کُست بهینه داروی ِ جهان
کُحْلُ البَصَری به دیده ی ِ کور فرست !

( 5 )
آنان که ز کون ِ تاپ در تاب شدند
وز چشمه ی ِ کُس شبانه سیراب شدند
چون ایزدشان ز کون وکُس باز گرفت
جلقی بزدند و جمله در خواب شدند !

( 6 )
گر مرد ِ رهی ، به کون و کُس مهر مبند
بیهوده به کُسّ ِ مادر ِ خویش مخند
کف تر کن و ، گای هر که را می خواهی
از دلبرک ِ فرنگی و حور ِ خُجَند !

( 7 )
چون ابر به نوروز رخ ِ لاله بشست
برخیز و به کون ِ خود رسان کیر ِ درست
کاین سبزه که کیر و خایه را مَفرش ِ توست
فردا همه از کون ِ تو برخواهد رُست !

( 8 )
از گادن ِ ما نبود گردون را سود
وین خارش ِ ما هزار چندان بفزود
خفتیم به اکراه و ندانیم چه بود
زین آمدن و دادن و رفتن ، مقصود ؟!


( 9 )
چون دختر ِ همسایه کُسش پاک بشست
بنمای به گاییدن ِ او عزم درست
گر این نکنی بدان جهان ناگه چُست
کیری به میان ِ کونْت برخواهد رست !

( 10 )
می ران به عروس ِ دهر از کیر سَمَند
گر زاهد و اخموست ، وگر مست و لوند
کاین کهنه کُسش به کَس نماند باقی
کردند و کنیم و دیگر آیند و کنند !

( 11 )
چون زادن ِ من به من نَبُد روز ِ نخست
وین دادن ِ بی مراد عزمی ست درست
برخیز و مرا بگای ای ساقی چُست
کز آب ِ تو کون ِ خویشتن خواهم شست !

( 12 )
بی آب ِ چل ِ تو زیستن نتوانم
بی خرزه ی ِ تو نفس زدن نتوانم
من بنده ی ِ آن دمم که گویی تو مرا
یک بار ِ دگر بخواب و ، من نتوانم !!

( 13 )
آمد سحری دختر ِ همسایه ی ِ ما
کای عاشق ِ زار و لیک ، بی خایه ی ِ ما
این کوزه ی ِ ما که وقت ِ ترکاندن ِ اوست
تا کی بزنی تو جلق بر سایه ی ِ ما ؟!

( 14 )
روزی که نهال ِ عمر ِ من کنده شود
واجزای ِ چُلم ز هم پراگنده شود
گر زانکه کنند خرزه ای از گل ِ من
حالی که نهی بر در ِ کُس ، زنده شود !

(15 )
روزی ست خوش و کُس ِ تو چون غنچه ي ِ ورد
داغی ز در ِ تو می برد مویه ی ِ سرد
کیرم به زبان ِ پهلوی با شخ ْدرد
فریاد همی کند ، که کون باید کرد !!

(16 )
صبح است ، دمی با می ِ گلرنگ زنیم
وین کیر ِ چو سنگ بر در ِ تنگ زنیم
گه بر دم ِ کون نهیم و گه باز دمی
بر پشم ِ کُسش یکی دو آهنگ زنیم !

( 17 )
من ظاهر ِ کاف و گاف ِ هستی دانم
من باطن ِ کون و کُس پرستی دانم
با اینهمه ، شرم دارم از خرزه ، اگر
راهی به ازین جلق ِ دودستی دانم !

( 18 )
آنان که سخن ز زهد و دین می رانند
وز مستی و گای ، روی می گردانند
چون خایه ، که در جماع تنها مانَد
سرگشته وُ سرنگون و سرگردانند !!

( 19 )
این دخترکان که دست بر کُس دارند
کُس را ، به مثل ، چو گنج می پندارند
زان در پی ِ خرزه اند ، کز روی ِ نیاز
ماری به سر ِ گنج ِ نهان بگمارند !

( 20 )
گر من ز می ِ مغانه مستم ، هستم
ور کافر و گبر و بت پرستم ، هستم
هر چند به فسق ، می تظاهر نکنم
گر کون و کُسی فتد به دستم ، هستم !

( 21 )
تا چند بر ابرو زنی از غصّه گره ؟
تقوی نبرد – خدای را – راه به ده !
گور ِ پدر ِ تمام ِ ادیان کرده
خوش باش و ، دو پای ِ خود بر این شانه بنِه !

( 22 )
تا چند زنی به بند ِ تمبان تو گره ؟
هان دخترکا ! داد ِ دل ِ خویش بده
گور ِ پدر ِ تمام ِ ادیان کرده
یک شب بنشین ، باده بخور ، گای بده !

( 23 )
آنان که به سَبلَت در ِ کُس می رُفتند
هر شب غزلی برای ِ کُس می گفتند
از خُرخُر ِ خرزه چون که آگاه شدند
جلقی بزدند و ، بر در ِ کُس خفتند !

( 24 )
بر دخترکی ، پریر کردم گذری
کز عشوه همی نمود هر دم هنری
چون خرزه ز شلوار برون کردم و دید
گفتا چه کنی که من نی ام ماچه خری !

( 25 )
بر دخترکی فتاد دیشب گذرم
گفتم به غلاف ِ کُس بپوشان ذکرم
چون خرزه ز شلوار برون کردم و دید
گفتا که تو پنداشته ای ماچه خرم ؟!

( 26 )
سرگشته به چوگان ِ قضا همچون گوی
چپ می کن و راست می کن و هیچ مگوی
کان کُس که تو را فکنده اندر تک و پوی
تمبان بکند ز پای ، روزی لب ِ جوی !

( 27 )
آنان که به پارسی سخن می رانند
در موضع ِ گاف ، کاف می بنشانند
گر چه « قُبُل و دُبُل » گهی بنویسند
امّا به عمل همان « کُس و کون » خوانند !

( 28 )
با دخترکی غنچه کُس و خوش پستان
یک شب اگرم دست دهد گای ِ گران
ای آنکه خدات خوانده جمعی نادان
بر خیز و بیا پگاه جانم بستان !

( 29 )
کونی ست که کیر آفرین می زندش
صد بوسه ز مهر بر سُرین می زندش
گر لوطی ِ شهر بیند این کون ِ لطیف
هر شب دو سه بار بر زمین می زندش !!

( 30 )
ماییم درین گنبد ِ دیرنده ْ اساس
افتاده پی ِ کون و کُس و چخ چخ و لاس
گه در پی ِ کون ، دویده تا ناف ِ پکن
گه در پی ِ کُس ، برفته تا لاس وِگاس !

( 31 )
ماییم درین گنبد ِ دیرنده ْ اساس
فارغ ز بهشت و دوزخ و میل و هراس
تیزیده به ریش ِ شیخکان ِ خنّاس
وافتاده پی ِ کون و کُس و چخ چخ و لاس !

( 32 )
اینک که بُوَد به کیر ِ پرزورم باد
در سر هوس ِ کُسان ِ موبورم باد !
کُس کُس بدهد ، من نکنم ؟! - دورم باد !
گر یاوه ی ِ شیخ بشنوم ، کورم باد !!

( 33 )
گویند که می به شرع ناپاک شده ست
صد لعنت ِ حق به شیره ی ِ تاک شده ست
گویم : به نخوردنم رفو نپذیرد
کونی که ز دین به خوردنم چاک شده ست !

( 34 )
خیّام اگر ز باده مستی ، خوش باش !
گر بر سر ِ کیر ِ خر نشستی ، خوش باش !
آن غصّه مخور، که نیست کیری فردا
اکنون که به زیر ِ کیر هستی ، خوش باش !!

( 35 )
گر دست دهد شبی کُس ِ ارزانی
وز شیره دو حبّی وُ عرق چندانی
با کیر ِ شخی چو رستم ِ دستانی
بر پیش و پس اش ، همی کنم جولانی !

( 36 )
پیری دیدم به خواب ِ مستی خفته
موی از در ِ کون به تیغ ِ ژیلت رُفته
یک چشم زدن ، ذکر نهادم به درش
شد خرزه ی ِ خر به کون ِ خر بنهفته !

( 37 )
کون می کنم و ، مخالفان از چپ و راست
گویند مکن ، که کردن ِ کون نه رواست
گویم که گلو چو کون ِ خود پاره کنید
کیر است و ، به هر چه خواست برخواهد خاست !!

( 38 )
گویند مکن زنی که شوهر دارد
بدعاقبت است و لعن در بردارد
آری ، نکنم ؛ ولیک این کافر ِ کور
دین ِ دگر و مرام ِ دیگر دارد !

( 39 )
تا کی غم ِ آن خورم که شادم یا نه
کون و کُس ِ این و آن نهادم یا نه

شد فرصتِ عمر و مانده این پرسشِ سخت
کانجا که کُننده بود دادم یا نه !؟

( 40 )
کونی که در آن جوی فرو نتوان کرد
مالید توان بر در و ، تو نتوان کرد
چون یک سر ِ شب به خرزه ام گشت سوار
بدریده چنان شد ، که رفو نتوان کرد !

( 41 )
برخیز که کون ِ یکدگر را بدریم
آلش بدلی کنیم و حظّی ببریم
فردا که بمیریم و به کیرم بشویم
با هفت هزاردادگان سربه سریم !!

( 42 )
ای آن که نتیجه ی ِ شکاف و شفتی
وز شفت و شکاف دایم اندر تفتی
غرقه به شکاف ِ کُس نگردی ؛ زنهار
بازآمدنت نیست ؛ چو رفتی ، رفتی !

( 43 )
گویند بهشت و حور ِعین خواهد بود
نی نی ، غلط است این ؛ نه چنین خواهد بود
بل ، بهر ِ کُس و کون ِ زن و مرد ِ جهان
کیری چو عمود ِ آهنین خواهد بود !!

( 43/ مکرّر )
گویند بهشت و حور ِ عین خواهد بود
زن ها چه کنند ، اگر چنین خواهد بود ؟!
لابد ز برای ِ بانوان ، از پس و پیش
کیری چو عمود ِ آهنین خواهد بود !!

( 44 )
زین گونه که من کار ِ جهان می بینم
پیدا وُ نهان ِ این و آن می بینم
سبحان الله ، به هر چه در می نگرم
خُفتار و خوران و گایمان می بینم !

( 45 )
من کون نه ز بهر ِ کُس پرستی نکنم
یا از نتوان و تنگدستی نکنم
من کون ز برای ِ بی کُسی می کردم
اکنون که تو کُس به دست هستی ، نکنم !!

( 46 )
ما را صنما بهر ِ خدا یاری ده
رحم آر برین خرزه ، بیا یاری ده
دانم که نمی خسپی و خم می نکنی
باری به جماعی سر ِ پا یاری ده !!

( 47 )
ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود
کیر و کُس و کون و گایمان خواهد بود
هر قدر دگرگونه شود کار ِ جهان
پیداست که گای جاودان خواهد بود !!

( 48 )
مگذار که عمر جز به مستی گذرد
یا در پی ِ غیر ِ آنچه هستی گذرد
می گای ، که عمری که اجل از پی ِ اوست
آن به که به کون و کُس پرستی گذرد !!

( 49 )
در مسجد اگر چه با نیاز آمده ایم
واللّه که نه از بهر ِ نماز آمده ایم
یک شب پسری قُر زده بودیم ، اینجا
آن کون مزه کرده ؛ باز بازآمده ایم !

( 50 )
هر بوته که آن به رنگ ِ خونی بوده ست
از پَرت ِ کُسی وُ چاک ِ کونی بوده ست
پا بر سر ِ این خیار چمبر ننهی
کاین هم چُل ِ زار ِ سرنگونی بوده ست !

( 51 )
ای شیخک ِ دون ، اگر دم ِ تو بخوریم
با خر ز یکی مادر و از دو پدریم !
در حضرت ِ کفر ِ خود سراپا ذکریم
تا کون ِ تو و دین ِ تو یکجا بدریم !!

( 52 )
دشمن نه غلط گفت که من قرمطی ام
ایزد داند ، جز آنچه او گفت نی ام !
تا کون و کُسی ز دین و ایمان بدرم
من قرمطی ام ؛ مزدکی ام ؛ خرّمی ام !!

( 53 )
معشوقه چو کار ِ حیض ِ او گشت دراز
دوشینه به صد تلطّف از روی ِ نیاز
دستی به چُلم کشید و با صد چم و ناز
گفتا که بیا ، بیا وُ در کون انداز !


( 54 )
آنان که به کار ِ کُس نپرداخته اند
نرد ِ سر ِ چُل با در ِ کون باخته اند
وانگه چه پسر !؟ - چنان که بینی، گویی
یا رب ! تن ِ وی جمله ز کون ساخته اند !

( 55 )
چون درگذرم ، خشتک ِ من باز کنید
وز پشم ِ چُلم دو ریسمان ساز کنید
بر گردن ِ شرع و آخرت دربندید
دنیا همه پاک ازین دو ناساز کنید !

( 56 )
آن کون نَبُوَد ، خرمن ِ ناز و طرب است
آیینه ی ِ روزان و چراغان ِ شب است
گاییدن ِ ما اگر بُوَد بی ادبی
از شوی ِ تو ناگادن ِ آن کون ادب است !

( 57 )
چَروای ِ ذکر به باغ ِ کُس باید راند
در گلشن ِ کون چو سرو شخ باید ماند
گادن به زر است و ، زر ندارم؛ چه کنم ؟
ای کاش درخت ِ کون و کُس می شد شاند !

( 58 )
آنان که به کار ِ زهد و دین می کوشند
شیر از سر ِ کیر ِ گاو ِ نر می دوشند
آن به که لباس ِ جاکشی درپوشند
کامروز به زهد کیر هم نفروشند !

( 59 )
خیّام ! چُل ِ من از کُسی دارد ننگ
کان کُس نَبُوَد چنان که می خواهم تنگ
کُس نیز به آیین ِ خود و مذهب ِ گای
کیری خواهد مدام شخ همچون سنگ !!

( 60 )
کونین شود جمع ، به جز کون نکنم
کیرم ز برای ِ کُس الاخون نکنم
گویند که ایزدت ز کون توبه دهاد !
ایزد چو دهد من بکنم ؛ چون نکنم !؟

( 61 )
بر درگه ِ کُس قیام می باید کرد
در کار ِ کُس اهتمام می باید کرد
وآن را که حلال ِ وی نمی گاید نیک
بر فتوی ِ من حرام می باید کرد !

( 62 )
بر درگه ِ کُس قیام می باید کرد
در کار ِ کُس اهتمام می باید کرد
درمالی و لاس و لیس ، خبطی است عظیم
چون دست دهد تمام می باید کرد !!

ميتيلاتوس